Moed bekwamen, brief aan Johan

Beste Johan,

Kees Schuyt, emeritus Sociologie riep op tot het bekwamen van moed en gaf de aanbeveling om iedere week een brief te schrijven aan iemand die een hart onder de riem zou kunnen gebruiken. Jij bent de derde in rij, die zijn vinger op stak. Na 2 brieven aan onbekenden te hebben geschreven voel ik mijn moed voldoende gesterkt, om nu aan jou, die ik ken, mijn zielenroerselen toe te vertrouwen.
Ik neem nu wel wat meer ruimte, heb ik besloten. Wat meer dan het kader van Schuyt omvat en tegelijkertijd vraag ik me af, of het wel zal leiden tot het bedoelde hart onder de riem. Waarmee ik mijn eigen bekwaamheid in twijfel trek en tegelijkertijd mijzelf aanspoor tot woorden die beide doelen dienen. Enerzijds dient het mijn moed om je iets te bekennen en anderzijds het weten dat het dienen van de waarheid sowieso leidt tot een hart onder de riem…uiteindelijk zeker. Ik hoor het graag van je.

Hoe goed kennen wij elkaar, die vraag even vooraf. Ik verlaat me niet in algemene beschouwingen over hoe goed iemand überhaupt de ander kan kennen. Hoewel dat beslist een mooie filosofische overpeinzing zou brengen tussen ons. Een goed glas erbij, een vuurtje in de haard en opgekrulde benen in de geriefelijke fauteuils. Bram, die rooie-je-weet-wel-kater aan de voeten.
Je bent een man van het goede leven en ik weet zeker dat dit tafereel je aanspreekt. Zoals gezegd, het gaat nu over jou. En het gaat in deze brief over de twee Tafels der Liefde die wij samen hebben georganiseerd. De aanleiding meen ik me te herinneren, was een uitermate boeiende dialoog op Facebook over dat onderwerp. Het ontstond spontaan op mijn tijdlijn en er waren vele interessante en leuke mensen die aanhaakten. Een rijke uitwisseling bracht het, over alle vormen van liefde, van monogaam traditioneel tot polyamorie en alle schakeringen daartussen met gevoelens, ervaringen en standpunten hierbij. Is er een ander onderwerp denkbaar waarin mensen zich zo laten raken?

Wij besloten tot een ontmoeting in het echte leven en organiseerden voor 10 mensen een tafel der liefde. Het onderwerp was helder en we lieten het vergezellen van de liefde voor de inwendige mens. Een ieder bracht wat lekkers mee en zo hadden we een rijke dis. Het werd een spontane uitwisseling waarbij de verbinding tussen ons allen, zo vertrouwd was, dat het delen van intimiteiten rijk was. Zonder terughoudendheid opende ieder zijn of haar hart en luchtte dat. Een helende liefderijke ervaring en een bijzondere groepsband werd voor langere tijd gesmeed. Een jaar later ontstond er opnieuw behoefte aan een volgende tafel. Dit keer wilden we het wat groter aanpakken, meer mensen mochten deel nemen. We vergrepen ons wat aan dat aantal en hadden een andere vorm mogen aanbieden, was onze conclusie. Meer structuur die uitnodigt tot verdieping.
In die tijd was ik bezig met mijn eigen vrouwelijkheid en oefende in volgzaamheid. Ik oefende vrouwelijk leiderschap waarbij ik dienend wilde zijn aan het proces en datgene wat de situatie en de energie vroeg. Daar wilde ik mijn eigen zijn ondergeschikt aan maken. Oef, wat heb ik me vergrepen aan dat proces. En tegelijkertijd weet ik mentaal ook, dat je slechts door leerling te zijn van het leven, levenskunst eigen maakt. Ervaring opdoen aan de voor- en achterkant van de medaille, brengt je tot de rand van onze geliefde munteenheid van vroeger: de gulden met de tekst ‘God zij met ons’. Het goddelijke midden waarop alles moeiteloos ontstaat. Zowel jij als ik kennen dat midden inmiddels. Niet dat we het vast kunnen houden, het regelmatig bezoeken biedt wel kompas.
Met name bij de tweede Tafel gaf ik mijn kracht weg. In mijn pogingen om mijn vrouwelijkheid te dienen ten bate van het geheel, liet ik jou als man de leiding. En ik voegde mij. Ik overstemde mijn stem om invloed uit te oefenen en was dienstbaar op de achtergrond aanwezig. Eigenlijk verloochende ik mijn kracht, mijn animus wel beschouwd.
Bij het Hellinger Instituut vroeg de directeur Jan Jacob Stam mij eens, om naast hem te gaan staan. Links van hem op de vrouwenpositie. En hij vroeg mij om volledig in mijn kracht eigenstandig te gaan staan, zonder bemoeienis richting hem. En toen wij daar zo stonden, vertelde hij dat ik hem alleen zo uitnodigde, om ook voluit in zijn kracht te staan. Een man en een vrouw die met moed eigenstandig voluit durven te staan, zijn samen in staat tot alles. Zij kunnen de wereld aan. Een bijzondere ervaring Johan, het was een parel in mijn leerproces.

Deze parel laat ik glanzen door de Argentijnse tango te beoefenen, daar kom ik het vrouwelijke leiderschap voluit tegen. De betekenis van volgen krijgt vorm in de dans tussen man en vrouw, waarbij juist het samenspel leidt tot een energie die beide partners voedt en laat bewegen. Geen sprake van onder- en bovenschikking. De man faciliteert de vrouw in het tonen van haar pracht en zij bekrachtigt hem in zijn mannelijkheid. Ik noem het hier omdat ik weet dat jij ook een fan bent van de tango. Dans jij deze zelf ook? Raar dat ik dat niet weet van je.

Samen in leiderschap gaan staan, volledig in eigen kracht…Dat hebben wij in het samenspel voor onze tweede Tafel niet gedaan, en dat spijt mij oprecht. Ik heb mijzelf in mijn proces om de juiste toon te vinden tussen mijn kracht en zacht, kleiner gemaakt en daarmee onze kwaliteit verloochend. Daarom wil ik graag gaan voor het spreekwoordelijke ‘driemaal is scheepsrecht’ en nodig ik je uit om een derde tafel op te pakken, waarbij wij beiden voluit gaan staan. Een vrouw en een man en de derde energie van het samen. Laten we het dit keer professioneel doen, wat zeg jij?

Ik kijk naar buiten, zie de stromende regen neerstriemen op het raam nabij. En ik laat mijn gedachten over jou gaan. Een man, moedig genoeg om keuzes van zijn hart te maken. Met wel flankerend beleid om risico’s te beperken. Ik stel me voor dat dat getuigt van gevoel voor verantwoordelijkheid, als vader van 2 jonge zonen, een logische koers. Een schipperend midden, om liefdevol in de wereld te staan, dat is mijn beeld van jou. Met een verlangend hart dat roept en meer wil dan de wereld rijp voor is. En dat maakt je machteloos en razend op de gevestigde orde. Ik zie je vaak die strijd opzoeken met tomeloze inzet: Ze zullen het weten, ook al zal ik alleen staan! Klopt dat idee? Als dat zo is, hoe eenzaam voel je je bij tijd en wijle? Wanneer raak jij het vechten moe? Heb je vroeger veel geknokt en geworsteld met vader en broers? Kon je je gewonnen geven? Hoe heeft het verleden jou gevormd tot de man die je nu bent?
Hoe voedt deze vader zijn zonen?
Prachtige blonde rakkers die bewust mannenzaken voorgespiegeld krijgen. Samen een Ikeakast bouwen, wurmen aan de vishaak doen en dan turen naar de dobber in het spiegelende donkere water. Wat een rijkdom over en weer, het opvoeden van elkaar in ouderschap en volwassen worden. Hoe het alledaagse verheven wordt tot misschien wel het allerbelangrijkste waartoe leven dient: doorgeven van het leven.

Nog even iets om mijn nieuwsgierigheid naar je nieuwe werkomgeving te stillen. Je zult er nu ruim een jaar werkzaam zijn en er mocht nog een jaar bij aangeplakt. Goed nieuws in deze tijd van recessie en jij hebt het verdient! Wat was je blij met deze bevestiging in jouw kennis en kunde, fijn om dat te krijgen na de teleurstellingen die eerder op je pad verschenen. Het leven is rechtvaardig, hoewel het niet over ‘eerlijk’ gaat, brengt het eenieder precies wat bruikbaar is, schurend dan wel zalvend. Op naar de mens die je ten diepste in je hebt huizen.
Ik stel me voor dat jij al ploegend je een weg baant in je nieuwe werk. Ze wisten niet precies wie ze binnen haalden en het was op een functie die wellicht niet geheel heroïsch synchroon liep met je gedroomde beeld. Je nam het en je maakt er wat van. Passend bij jouw ambities en kwaliteiten en meerwaarde biedend aan het bedrijf. Ook aan de baas? Macht is een issue voor je, daar gaan we nog es over babbelen, wat mij betreft.

Tijd voor de lunch, ik brei er een punt aan. Het ga je goed Johan!

Hartelijke groet,
Hillie
9-2-2014