Weg!

Een zoet kabbelend bergbeekje vergezelt mijn woorden, terwijl een wit handwasje wappert in de zon. Ik heb vakantie in Frankrijk. We wieberen door het noorden van west naar oost, Corona houdt ons binnen bereik van het vaderland. De eerste dagen waren echt koren op mijn molen: een opaal schitterende zee, het pittoreske stadje met romantisch hotelletje en heerlijke temperaturen. Genieten? Ik ben ervoor geboren. En nu zijn we het land oostwaarts doorgestoken en kwamen onder Luxemburg uit in de Vogezen. Een functioneel appartement aan een doorgaande verkeersader, waar je het liefst gillend van weg zou spurten, zal ons herbergen. 

Hassebassie bij de bergbeek

Natuurlijk ben ik eerst woest over zoveel onrecht, maar mijn zestig jaar levenservaring kent zichzelf inmiddels. Ik verbijt me en lijd zoveel mogelijk in stilte. Nooit vanuit emotie reageren, eerst rust vinden, lief ook laten rijpen naar een verlangen en dan is het koren rijp om geschoren te worden. Terwijl wij bij het bergbeekje achter de parkeerplaats een borrel nuttigen met hassebassie, familiejargon voor tapas, en bijkomen van de oversteek door de kop van La France en de kennismaking met ons nieuwe verblijf, passeert ons een aardig Belgisch stel. Ik grijp mijn kans en check hun bevindingen en zij onderstrepen onze ellende. Ook zij zitten aan de verkeerde kant van het landhuis en hun oplossing is zoveel mogelijk buiten de deur zijn en het plezier elders vinden. Is dat het verschil tussen Belgen en Nederlanders?

Koeterwaals

Na een nacht scherend verkeer is daar altijd weer de ochtend met nieuwe kansen. Ik kom zomaar de eigenaar tegen terwijl ik even buiten ben voor een zonnestraal. Vriendelijk vraag ik hem in demie Frans en half Engels naar de mogelijkheden voor een plekje weg-van-de-snelweg, en nabij dat heerlijke gekabbel. Hij verstaat mij niet, de Belg had reeds gezegd dat de man zelfs in het Frans onverstaanbaar is en zich bedient van een bijzonder koeterwaals. Gek is dat, wijlen mijn schoonmoeder had daar ook een handje van. Zij dacht met haar bollenstreeks dat ze ABN sprak en wij uit het noorden werden heimelijk beticht van boersigheid. Wie zich het centrum van de wereld waant, heeft altijd gelijk.

De patriot verleid

Ik verleid de patriot mee naar mon mari (voor het gemak kreeg lief ook een upgrade), die er in mijn ogen krachteloos bij ligt op de bank. Horizontaal lukt het hem toch onze behoeften te vertalen. De man moet met het thuisfront overleggen, Nicolette is de patron, verontschuldigt hij zich en hij belt zijn echtgenote. De mannen overleggen elk in hun eigen Frans en ik spring er in mime omheen. Duidelijk makend dat ik ook een stem in het kapittel heb. Eerst moeten we er eerder uit als er een reservering voor een langere tijd zou komen. Dan kan er meer verdiend worden en dan zouden we terug moeten naar het huidige kot. Das goed zeg ik, maar dan gaan we eerder naar huis. Steek dat kot in uwe poepertje uh derriere, je krijgt er mij met geen 10 hengsten meer in. We komen er gelukkig met enige pecunia bijleggen uit. 

En het einde van dit liedje ken je… Het beekje kabbelt en mijn wasje droogt en de zon schijnt, niks meer aan doen.

Stijn, 26 juli 2020