Prangend Praag

Weer een nieuwe beleving op te tekenen in mijn onderzoek naar hoe te reizen. Mijn laatste ervaring in Portugal leverde het inzicht dat ik het idee van werken en langdurig overwinteren in het buitenland opgeef. Daar had ik in 2018 op Menorca als reisleider voor Sunweb al wat van voorgeproefd, nu wist ik het zeker. Maar wat dan wel als alleengaande vrouw met avontuurlust? Een reisgezelschap werd geboren, met zes vrouwen naar Praag, in de nachttrein en vier volle dagen samen. Vanzelfsprekend nam ik het initiatief, dit keer betrok ik een dame in de organisatie, die ik amper kende maar waarvan mijn guts mij haar deed kiezen. Laat ik maar wat meer op die guts leunen.

Vier reisgenoten

Het bleek een schot in de roos. Waar ik haperde bracht zij uitkomst en samen waren wij een goed team. We zochten er vier reisgenoten bij, waarbij er eentje op de dag van vertrek moest afhaken ten gevolge van het nuttigen van een niet fris visje de dag ervoor. Het ging naar Praag, de favoriete stad van Hitler die er zijn hoofdstad van het Nazi imperium had gedroomd. Dat is de reden dat alle gebouwen en ook de joodse wijk in oude glorie intact is gebleven. Ik vond het een prachtige stad en heb genoten. Ook van het gezelschap, we deden het super samen.

We hebben gewandeld, gefietst en op enig moment wilden we ook met de tram. We hadden tevoren in ons heerlijk comfortabele hotel geinformeerd over deze gang van zaken en de receptioniste vertelde dat we met onze bankpas konden betalen, hoe modern!

Zo gingen wij op pad om een berg met een keur aan gebouwen te bewonderen, van plan om bergopwaarts met de tram te gaan, om op de terugweg makkelijk te kunnen afdalen en over de beroemde Karlsbrug te kunnen lopen, met aan het einde ervan de prachtige gebouwen van de dansers.

Dr uit!

Eerst met de tram dus. We stapten in en bij het swipen van de bankpas langs de ticketmasjien kwam er geen groen licht. Hum… We vroegen een aardige jongedame om hulp: Hoe werkt het hier? En terwijl ze begon uit te leggen, stapte er een man naar voren om onze tickets te controleren. ‘Dr uit’ riep ik ons gezelschap toe, zoals tevoren bedacht door Ineke in geval van misgaan, want we stopten net bij een halte. En daar gingen we naar buiten, met de man op onze hielen.

Onze lokale heldin

We probeerden uit te leggen hoe een en ander was gekomen, maar de man bleek een zwart wit denker, geen kaartje, dus een forse boete. ‘Hier met die paspoorten’ commandeerde de Stasi. Een voor een gaven wij onze kleinoden uit handen en ik vroeg om zijn identiteit waarop hij gedreven met een vodje zwaaide. Totdat Ineke die van haar niet wilde afgeven. Hij wierp een blik op haar paspoort en constateerde dat zij 65 was en liet haar lopen, blijkbaar mag je op die leeftijd gratis reizen in Tjechie.

John uit de VS

Bij ons verhitte groepje was John, een Amerikaan aangeschoven, hij vertrouwde de zaak niet en spoorde ons aan om in de contra te gaan. Dat was het startsignaal voor het bestrijden van het ons gevoelde onrecht en het opeisen van onze papieren. Van drie kanten trokken wij aan onze stapel paspoorten, terwijl de Stasi het bundeltje stevig vast hield. Aan de achterkant klom Annamarie op zijn rug, ik had haar goed in beeld, want ik stond frontaal te trekken aan onze identiteit. Het was op het moment dat ik brulde ‘Hier met die paspoorten’ , datie losliet. In de consternatie die volgde gleden ze veilig bij onze Caro in de tas.

James Bond

Maar de man liet het er niet bij zitten en zette de achtervolging in op Annamarie en Ineke terwijl ik met Caro en Nynke die beiden wat moeizamer ter been waren, achterop raakte. Even later voegde zich de jonge meid, ze bleek Caroline te heten bij ons. Ze had het spektakel vanuit de tram gezien en besloot te helpen. Ze vertelde dat de controleurs zichzelf een stoere James-Bond-rol toebedelen en incognito hun werk doen. Wij stonden op een pleintje ons relaas te doen aan haar toen we eindelijk contact kregen met de voorhoede, die bovenaan de berg, verhit in gesprek was met de Stasi en de door hem gewaarschuwde politie. Onze getuige kon in haar moerstaal de agente overtuigen van onze goede bedoelingen en de Stasi moest bakzeil halen, tot zijn immense ongenoegen. Razend was ie en intimiderend, Annamarie was er erg door aangedaan, wat wil je ook met zo’n bedreigende eikel op de hielen, een hele berg op lang.

Verhitte gemoederen

Het was het gesprek van de dag, we hebben onze helden bedankt en met John nog een biertje gedronken op een terras waar een verkwikkende onweersbui de verhitte gemoederen deed verkoelen. Nog vaak moest ik de dagen die volgden, hardop grinniken om het beeld van ons als seniore dames die geemancipeerd fysiek de strijd aanbonden met het Oostblok. Het beeld van Annamarie op de man’s rug vergeet ik nooit weer.