Het is niet niks
Ik onderdruk mijn neiging om hem een mail te sturen met mijn spinsels. In plaats daarvan pak ik een lege pagina en schrijf mij leeg. Een blanco blad op een hele vroege maandagmorgen in een pril januari. Mijn straat slaapt nog, er ligt een laagje sneeuw op de daken en op de weg. Zo maagdelijk dit moment is, zo nikserig nog, terwijl ook alles er is. Een vriendin tikte mij op de vingers over mijn nikserigheid. Zeker voel ik me ook grumpy, zij noemt het zwaarte. Dit huidige moment kent alles en niks, de kunst is om het te aanvaarden en me te beperken tot mijn roerselen, emoties en gedachten en het alderliefste mijn licht, zo had ik besloten en stond daarom zo vroeg op.
Grumpy
Mijn oudste vriend baart zijn omgeving zorgen. Ik reken mijzelf tot de tweede kring om hem heen. Hij sprak enkele dagen geleden zijn verwondering uit over een vriend uit zijn eerste kring, die zo gedreven was om het internet weer aan de praat te krijgen voor hem. Oudste vriend deed een heel verhaal uit de doeken waardoor dat zou kunnen komen. De vader van de betrokkene had bij KPN gewerkt en dit zou dan de motor zijn. Ik was op mijn beurt verwonderd over focus van oudste amigo, op zoveel bijzaak. Waarom kon er bij hem niet in dat het hier ging om liefde en zorgzaamheid. Iedereen weet toch hoe gedreven oudste vriend is om te prediken en zijn bed uitgaat en nog voordat hij het licht aan doet, zijn mailbox opent?
Op de tribune
Januari brengt de aftrap van een heel nieuw jaar vol kraakverse nieuwe energie en er zijn nog geen platgetreden paden in de sneeuw. Alles kan nog, alles is mogelijk en de sky de limit. Maar ook de goden lijken nog niet wakker en grijpen niet in en geven het donker kans. Zo gedreven als ik vroeger was om onheil te voorkomen of in betere banen te leiden, zo dwing ik mijzelf nu op de tribune. Eerst aanschouwen en toelaten wat zich aandient. De unheimische knoop in mijn maag verdragen en deze rustig toespreken met sussende stille woordjes: Het komt wel goed.
Onrust
Ergens aan het begin van mijn officiële spirituele scholing, volgde ik een workshop NLP en ik deed samen met een man een oefening. Hij vertelde dat hij was opgevoed met een vader die geen rust verdroeg. Als zijn zoon niks deed, riep de Friese vader “Rin foar myn part hin en wer, mar doch wot”. Ofwel loop voor mijn part heen en weer, maar doe wat. Ik heb een mem, een moeder van dien aard. Zij spoorde ook aan tot actie zodat je je eigen onrust maar niet zou hoeven voelen.
Residu van loyaliteit
Het knoopje verdraag ik, het is een residu van loyaliteit aan ouderlijke conditionering. Dat is niet niks, maar ik ben vrij. Vrij van plicht jegens mijn bloedverwanten. Zowel voor als achteruit in de stamboom. De enige verplichting die ik heb, is het volgen van mijn passie die de roep van mijn ziel vertolkt. Ik versta deze steeds beter. Het licht heeft het donker verdreven, mijn buurt is opgestaan, de dag is wakker en ik ook.
