Verleidelijke vlam in de zielsfluisteringen
Zielsfluisteringen
Het systeemwerk heeft me geleerd om te vertrouwen op de wijsheid van de onderstroom. Ik noem het zielsfluisteringen. Daar waar het denken ruimte biedt aan twijfel en onzekerheid, brengt de diepgang van de ziel je thuis bij jezelf en je eigen wijsheid en de wijsheid van het leven. Naarmate het werk zich ontwikkelt, Hellinger begon het werk rond het millenium, terwijl sjamanen het sinds de oertijd kennen, worden ook de grenzen duidelijk. Als je ziel gesproken heeft, hoe ga je dan om met de keuzes van je dagelijkse leven? Er moet brood op de plan en de hypotheek betaald. De westerse wereld en de oude werelden schuiven steeds dichter naar elkaar toe, de bronnen vallen samen tot een onmetelijk rijkdom, waarmee we ons in het aardse bestaan kunnen inspireren. Mogelijk vallen op enig moment die werelden samen vallen en zullen ook de grenzen verdwijnen. Zodat wij steeds meer onze ziel de leiding geven, juist in ons dagelijkse bestaan, dat zou ik toejuichen. Voor onszelf en voor wereldvrede.
Grenzen aan opstellingen
Het is ook zinvol om de grenzen van het systeemwerk aan te geven, het is geen wondermiddel voor elke vraag of prikkel. Ik ervaar opstellingen als magisch en het is ook belangrijk om het land der fabels en sprookjes te benutten als inspiratie en links te laten als het gaat om de verantwoordelijkheid te nemen die je als mens hebt voor je eigen leven. Een opstelling is magisch maar geen sprookje, als mens blijf je verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt. Je ziel fluistert, luister jij?
Een verleidelijke vlam
Laatst was er een dame op ons podium met een prangende vraag. Er was een liefde uit het verleden op komen duikelen die ooit veel impact op haar had gehad. Zij was echter inmiddels behoorlijk gelukkig gedurende een lustrum met haar huidige lief, maar de oude vlam lonkte verleidelijk. Wat had nu het leven met haar voor, wat moest ze doen? Deze vraag wilde ze beantwoord zien in de opstelling en toen de representant op ons podium stond, wilde ze de hoed en de rand weten van de ervaring van deze persoon. Daar stak ik een liefdevol stokje voor, want opstellingen zijn niet bedoeld om de verantwoordelijkheid voor keuzes te verschuiven naar de representant. Je kunt inzicht krijgen in het ongeziene maar zult toch echt zelf verantwoordelijkheid mogen nemen voor de keuzes van je hart. Dat is toch ook weer het mooie van het leven, je hebt altijd een keus, telkens weer. De enige manier waarop de ziel rijpt en zich ontwikkeld is langs het ravijn van het leven met risico.
Hoe moedig ben jij?
De inspiratie op ons podium vanuit de diepere lagen van de ziel, waar licht schijnt op je blinde vlekken, dien je vervolgens te integreren in het leven van alle dag. Het vraagt moed om af te wijken van de gebaande wegen en te kiezen voor het pad dat jou dient. Om steeds meer je ziel de leiding te geven bij de keuzes die je maakt, dat vraagt lef.
