Over kleur bekennen in de liefde

1. Voor harmonie, zijn 2 wijsjes nodig

Zeker 10 jaar koos ik voor ‘alleen’ gaan. Na wat een vechthuwelijk werd in de vorige eeuw, verdronk ik in een intensieve symbiotische relatie. Ik deed de uitersten van het relatiespectrum eer aan. Onlangs legde ik aan mijn klaverjasvrienden uit dat ik tegenwoordig goed kan ruziemaken. Het is een kunst die ik niet eerder verstond. Het zijn de vruchten van achter jezelf kunnen staan, weten wie je bent en weten welke behoeften je hebt. Jezelf op de eerste plaats zetten, ook een kunst die mij zeker niet met de paplepel is ingegoten. Mijn vrienden huiverden, alle drie waren ze bang voor boos.

2. De kunst van gezond boos

Sommige mensen geven alles wat ze hebben en wie ze zijn aan hun gezin, partner of de mensheid. Ze verzuimen zichzelf te eerbiedigen. In een relatie kunnen we onszelf verliezen, door voortdurend tegemoet te komen aan de behoeften van anderen. Door onze eigen behoeften te ontkennen, zetten we ons gevoel van eigenwaarde en achting voor onszelf op het spel. Er is een gezond zelfrespect van beide partners nodig, die op de proef wordt gesteld als een van beiden de relatie niet meer op nummer 1 zet. Vaak is dat het geval als de ene te weinig zelfachting heeft en teveel veranderd is in een ja-knikker, een nul wordt als ik het eerlijk benoem. 0 x 1 = 0 . Als een relatie geen twee eigen standpunten kent, beide partners niet hun eigen plek innemen en kleur bekennen, is er geen ruimte om te leren. Voor harmonie zijn 2 wijsjes nodig, die met elkaar versmelten doordat de tonen een interactie met elkaar aan gaan.

3. Langs het ravijn voor brandende liefde

Het zingen van je eigen lied, is soms spannend. Blijft de ander nog wel, als ik helemaal mezelf ben? ‘Je moet langs het ravijn’ zou mijn leraar Wibe Veenbaas zeggen. Je kunt jezelf niet weghouden en je hebt te lieven alsof je nooit eerder gekwetst werd, tenminste als je voor goud wilt gaan. Voor voedende liefde, die inspireert en een veilige haven biedt. Als beide partners kleur bekennen, hun schaduw durven te laten zien, eerbiedigen ze zichzelf ten diepste. Noem het een heilig standpunt. Als beide heilige standpunten zijn vertegenwoordigd, wordt er een derde evenwichtig gezichtspunt geboren. De ziel van een relatie wordt gevoed doordat beide partners hun eigenheid in brengen, dat laat de aantrekkingskracht tussen beide geliefden vonken. Ik noem het ‘Met twee woorden kussen’.

4. Rouw is de achterkant van de liefde

En dan is het voorbij. Er was geen ontmoeting meer. Je zelfrespect verdween in de loop der tijd of was er eigenlijk nooit geweest. Je eigenliefde bleek niet groot genoeg, je behoeften werden onvoldoende gevoed, misschien kende je je eigen behoeften onvoldoende? Pas als je de hoop hebt opgegeven op een andere uitkomst van de toekomst, ben je los van de ander, las ik onlangs. Dan kun je wellicht ook zien wat de relatie je heeft gebracht, kun je daar liefdevol naar kijken en dankbaarheid voelen voor het pad dat je samen liep. Rouw is de achterkant van de liefde, ook een wijsheid die mij raakt.

5. De ziel van de relatie blijft immer bestaan

Voor partners in de rouw, is het meestal een troost te weten dat de ziel van een relatie altijd blijft bestaan. Dat is de puurheid van de liefde die er eens was, dat wijsje blijft zingen. Kinderen uit de relatie, blijven gelinkt aan de ziel van de relatie. Een nieuwe partner doet er goed aan om de ziel van een vorige relatie te erkennen, dat kan heel mooi in de natuur bij het wandelcoachen of in een (tafel)opstelling bij de Raadsvrouw. Zo maak je een gezonde basis voor nieuwe liefde.

Leve de liefde!

Stijn

januari 2021