Sinister viertal

Op de markt was het een drukte van belang en bij de populaire visboer een komen en gaan, zoals iedere vrijdag. De kat keek vol belangstelling van een afstandje toe om de kunst af te kijken, zo bleek toen hij aan het einde van de marktdag, met een afgevallen blad naar de visboer toog. De visman keek even verwonderd, begreep toen wat kat wilde en ruilde het geldbriefje om voor een visje en aldus ontstond een vermakelijk ritueel dat zich bleef herhalen tot de kat of de visboer zou sterven. Ik hoop ontelbare keren.

Is ze erg geschrokken?

Zo ook ontwikkelt zich een ritueel in mijn buurtje aan de overkant van de Friesestraatweg. ‘Is ze erg geschrokken?’ vroeg de schipper, langs wiens boot in het Reitdiep, ik vaak loop met mijn geleende hondjes. De ene keer is het Kaya, mijn oppashondje en de andere keer mijn vierpotende kleinkind Maple, de lieveling van mijn dochter. Beiden kunnen goed met de hond van de schipper. Deze keer is schippershond Matheuz extra uitbundig. Hij is weer helemaal opgeknapt nadat zijn ballen eraf zijn gehaald, zegt de schipper enthousiast. Bevalt zo goed, knipoogt dochter later, dat hij ze binnenkort ook laat knippen?

Stevige orale kost

Of mijn dochter erg geschrokken is, vroeg de schipper. En hij vertelt dat ze met de honden onlangs samen opliepen, de weg overstaken en in de speeltuin aangehouden werden. De door zichzelf uitgeroepen geheim agente hield het sinistere viertal aan. Of ze wel wisten dat het hier een speelveld voor kids betrof en geen uitlaatveld voor honden. De schipper had in de afgelopen nacht slechts drie uurtjes slaap gekend en deze weinige wenken in de kijkers, gaven hem geen blad voor de mond. Hij trok van leer door de buurtagente in te peperen, dat hij persoonlijk garant stond voor de verwijdering van elke drol die op zijn conto verhaald zou kunnen worden. En waar ze het gore lef vandaan haalde om hem hierop aan te spreken. We leefden per slot in een vrij land. Hij had nog meer van dit soort stevige orale teksten, waarvan ik qua kaliber verwacht dat, gezien de politieke aardverschuiving in de tweede kamer, we hier de komende tijd vaker op getrakteerd gaan worden. Bij navraag bleek mijn dochter niet verbleekt te zijn, slechts een weinig verwonderd. Ze had er nadien met mij niet eens over gesproken.

Poepzakjes

Ik vertelde de schipper dat ik de vrouw in kwestie ook al een es aan mijn jasje had hangen en me met dezelfde argumenten te weer had gesteld. ‘Mevrouw ik heb de poepzakjes bij de hand, ik ruim elke vers gedraaide keutel vakkundig op, waar heeft u het over.’ Waarop ze toen verontwaardigd haar hoofd schudde over zoveel onnozelheid.

Duit in het zakje

Onlangs liepen mijn dochter en ik samen met het kleinkind de route en we weten nu ook waar de geheim agente kantoor houdt. Ze woont voorbij het speelveldje met zicht op het parkje en ziet dus vele hondenbezitters voorbijkomen. Ze stormt dit keer haar voordeur uit en roept met glimmende ogen door haar heterdaadje: ‘Jullie zijn de zevende al!’. Ik probeer nu eens de negeermethode en zeg tegen mijn dochter: ‘Hou maar op, hier is geen kruid tegen gewassen.’ Maar mijn dochter wil ook een drol uhh duit in het zakje doen en vraagt of mevrouw niet wat beters te doen heeft, dan alert turvend op de uitkijk te staan, om overtreders van het verbod op poepende hondjes te spotten. Stel je toch es voor dat je later bij Petrus op de drempel van de hemelpoort komt en hij vraagt je naar je levensmissie en waar jij je met hart en ziel voor hebt in gezet. Waarvoor kwam jij je bed uit, vraagt de wikker en weger van goed en kwaad en je vertelt hem dan van je drollendispuut.

Honden turven voor Petrus

We bespreken in het vervolg van ons loopje de psyche van de vrouw en wat er toch zoal met haar loos zou kunnen zijn, dat je zo diep zinkt. Mijn dochter verwoordt mijn eerste reactie en meent dat haar acties toch wel impact hebben, je gaat de volgende keer toch maar een ommetje maken om het gewraakte veldje te mijden. Het veldje overigens waar ik kinderen leer hoe ze een hondensnoepje kunnen geven en hoe ze het beste een blaffer kunnen aaien. Ook dus mijn eerste reactie indertijd, maar ik woon hier langer en heb al wat meer meters gemaakt. Ik heb me de route al weer toegeëigend en opper dat we wellicht de dame kunnen helpen bij het turven, door een gevuld poepzakje in haar brievenbus te deponeren. Als elke hondenbezitter dat nu doet, hoeft zij er niet meer voor thuis te blijven.