Krijg ik mijn steunzolen vergoed?

Er is iets misgegaan met de foto, sprak de man. Het gaat om de steunzolen van mijn vrouw en ik krijg de nota niet geup-load. Maak er een pdf-je van adviseer ik in mijn rol van callcenter medewerker van een grote verzekeringsmaatschappij. De menselijkste die er is, tenminste dat wordt gepredikt. Vanaf september laaf ik er mijn nieuwsgierigheid en behoefte aan nieuwe ervaringen. Vier maanden lang draag ik mijn steentje bij aan het nieuwe zorgverzekeringswezen.

Ziekenfonds

De overstap van ziekenfonds naar dit calculerende systeem waarin we met ons allen meer verantwoordelijkheid dragen, is geen sinecure, kan ik je verzekeren. Het gaat veel mensen boven de pet. De oudere mens voelt zich gepakt en bijt zich vast in Vadertje Staat met boegbeeld Drees, die de AOW uitvond: daar is voor betaald en ze hebben er recht op. Jongeren komen meteen ter zake en vragen naar hoeveel recht op fysio ze nog hebben, de calculator ratelt op de achtergrond voor een inschatting welke verzekering volgend jaar slim is. Mijn studerende kinderen verzekerden zich eens per drie jaar stevig, om dan hun gebit een grote beurt te kunnen laten geven. Onze veelal allochtone medemens stort zich, zonder hier weet van te hebben, in de schulden en de betalingsregelingen. Vastgeroest in het idee dat de Nederlandse bomen tot in de hemel groeien. Onze afdeling debiteuren vaart er wel bij, een uur in de wacht is doodgewoon eer mijn collega een klant verder kan helpen bij het dempen van de spreekwoordelijke put waar het kalf reeds lang verdronk.

Pensionado

Mijn steunzolenman blijkt een charmeur van de oude stempel en hij mist zijn vooraanstaande positie uit glorieuze jaren in een supermarktketen. U hebt vast mijn leeftijd gezien, verontschuldigt hij zijn falen omtrent het mislukte uploaden van de foto van de nota. Ik spiek en zeg oprecht dat ik die 80 jaar niet aan zijn stem had gehoord. Dat zet de man op mak op de spreekstoel, nadat we het euvel van de foto hebben opgelost en hij daarmee de vergoeding van de steunzolen van zijn vrouw heeft veilig gesteld. 

Verboden terrein

Het gesprek komt op zijn werkkamer in huis, verboden terrein voor zijn echtgenote. Zo kan hij onbespied een jenevertje achterover slaan… en met receptioneel vrouwvolk, tekortkomende aandacht oogsten, zo blijkt. Hij vertelt dat hij het digitale tijdperk heeft weten te omzeilen in zijn werk, hij was de enige manager die zijn secretaresse mocht houden, klapt hij vertrouwelijk uit de school. Hij verontschuldigt zich voor deze niet emancipatoire opmerking, maar het klinkt als een wat guitige banale ouwe jongens grol. Het gesprek gaat van de furore van zijn werk van ooit in de Achterhoek, waar zijn digitaal bedreven opvolgers hun neus nu voor ophalen, naar zijn hartproblemen van nu, zijn sportieve activiteiten die dat hartfalen moeten compenseren, van fietsroutes via knooppunten naar dat hij eens een kadootje kreeg van een collega van me, bij een ander bedrijf, vanwege het geanimeerde gesprek. Daar kan ie bij mij naar fluiten, weet ik. Na een half uur wereldleed en de fouten van mijn organisatie op de hak te hebben genomen, nemen we afscheid. De man blij met een goed gesprek en het gevoel dat hij er nog toe doet als man en ik geamuseerd over de handel en wandel van deze man in pensioneringstijd. Is er nog leven na gedane arbeid? Wat een verschil tussen het leven van hem en dat van zijn faciliterende vrouw, mijmer ik later. De enige vrijheid van ooit vertaalt zich nu in die studeerkamer waar een doos jenever verborgen staat en zijn vrouw niet mag komen stoffen. 

Stijn

oktober 2019